10 vragen aan... Jan Beerling

Tekenen op papier is altijd de grote passie geweest van Jan Beerling. Na een lange carrière als bouwkundig tekenaar en architect, ging hij met pensioen en enkel en alleen maar omdat tekenen op de computer toen de norm werd. Wel blijft Jan gewoon doortekenen. Hij maakt schilderijen van typisch Texelse voorstellingen. Omdat Alide Zegers een paar échte ‘Beerlings’ aan de muur heeft hangen, kandideerde zij Jan voor deze rubriek.

Wie is Jan Beerling?

“Twee jaar voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog ben ik geboren in De Cocksdorp. Mijn vader was uit Drenthe naar Texel gekomen om te werken als smid. Hier ontmoette hij mijn moeder, een boerendochter, wier ouders op ‘Bouwlust’ woonden. Ik was de derde van acht kinderen. Helaas overleed mijn vader veel te jong in 1951, op 53-jarige leeftijd. In mijn jeugd was het armoe troef thuis, al hadden we het geluk dat mijn moeder van een boerderij kwam en we altijd verse melk hadden. In 1967 ben ik getrouwd met Joke, met wie ik samen drie kinderen heb. Na ons huwelijk hebben we onze intrek genomen in ons huis aan de Brouwerstraat in Den Burg, waar we nu nog altijd wonen. Ik heb dit huis zelf ontworpen én gebouwd.”

Wat weet u nog van de oorlog?

“Voor het blad ‘Leef-Tijd’ heb ik onlangs een artikel geschreven over hoe ik 7-jarig kind de oorlog heb ervaren. Het was vreselijk. De boerderij van mijn opa werd door de Duitsers onder vuur genomen en daarbij zijn mijn oom en tante dodelijk getroffen. Later is ook mijn opa omgekomen. We moesten vluchten en zijn toen beland op hoeve Holland aan de Hollandseweg. Ook daar werd op een gegeven moment hevig gevochten en vlogen de kogels over ons heen.”

Tekenen is uw grote passie?

“Ik was gek van tekenen en deed niets liever dan dat. Omdat mijn vader jong was overleden moest ik ook bijdragen aan het gezin en zo snel mogelijk een vak leren. In Den Helder ging ik naar de ambachtsschool en daar ben ik opgeleid tot meubelmaker en timmerman. Vervolgens ging aan de slag als timmerman op Texel. Overdag was ik aan het werk en in de avonduren volgde ik een schriftelijke opleiding tot bouwkundig tekenaar via het PBNA. Na het vervullen van mijn dienstplicht, besloot ik in Amsterdam te gaan wonen en werken. Ik kon als bouwkundig tekenaar terecht bij een bureau waar ik gewerkt heb aan het ontwerp van het VU-ziekenhuis. Na drie jaar keerde ik terug naar Texel, omdat ik eiland enorm miste. Hier heb ik gewerkt bij Kees Alkema in De Koog. Vervolgens heb ik als zelfstandig architect gewerkt.”

En u tekent gewoon vrolijk verder?

“Mijn hele leven teken ik al papier. Op gegeven moment deed de computer zijn intrede in mijn vakgebied en daar kon ik totaal niet mee overweg. Daarom besloot ik te stoppen als architect. Maar ik blijf tekenen, want na mijn pensioen ben ik begonnen met schilderen. In het begin leek het nergens op, maar ik heb doorgezet en inmiddels verkoop ik mijn schilderen in de zomer elke donderdag op de markt in Den Hoorn. Er is veel animo voor mijn werk en dat is leuk. Ik houd ook wel in de gaten wat de mensen aanspreekt en dat zijn toch vaak van die typisch Texelse tafereeltjes met schapen, boetjes en de vuurtoren.”

Heeft u nog meer bezigheden?

“Zingen! Onlangs vierde ik samen met vijf andere zangers mijn 55-jarig jubileum bij het Texels Christelijk Mannenkoor. Vroeger zong ik barbershop, close harmony en spirituals in vocaal ensemble a’Capabel, van wie ik ook initiatiefnemer was. We zijn zelfs ooit op tour geweest door Canada.” 

Hoe blijft u zo vitaal? 

“Voetballen, wielrennen, schaatsen, tennissen: ik heb altijd veel gesport. Ik heb nog gevoetbald in het eerste van SVC, samen met onder meer Henk Hooijschuur, Wim Verseput, Nico van Egmond, Hans Bruining, Kees Wetsteen en Ale Dootjes; hij was destijds de beste voetballer van Texel. Ook heb ik tot mijn 55e gezaalvoetbald, maar toen ik voor mezelf begon moest ik daar van Joke mee stoppen. Wielrennen was ook mooi om te doen: de Ronde van Zuidema, Ronde van Eierland, Ronde van De Waal, Ronde van Oost en de Ronde van Texel. Ik heb ze allemaal gereden en het mooie was dat het  publiek altijd en overal rijen dik stond. Was echt een happening. Schaatsen deden we op de Roggesloot. Ik ben nog een keer jeugdkampioen schaatsen geweest.” 

Favoriete plek op Texel?

“De hele vogelboulevard van Oudeschild tot aan de vuurtoren aan toe is zo’n prachtig en rustig gebied. Geweldig. Ik houd van vogels kijken en ben lang lid geweest van de vogelwerkgroep. Verder is de eendenkooi van Spang erg mooi en ook daar ben ik elke dinsdagochtend te vinden als vrijwilliger. Mijn ervaringen als timmerman komen goed van pas, bij het maken van de vanghokken.”

Wat maakt u blij? 

“Van nature ben ik een positief ingesteld mens. Soms heb je van die mensen die overal tegenaan schoppen en alles maar stom vinden. Daar kan ik met mijn hoofd niet bij. Ik ben een optimist en toon graag interesse in andere mensen. Dat zorgt bij mij voor een goed gevoel.”

Zijn er zaken waar u zich aan ergert?

“Tegenwoordig mag je op Texel niet harder dan 60 kilometer per uur op de buitenwegen. Maar als ik 60 rijd, word ik van alle kanten met een rotgang ingehaald. Dan denk ik bij mezelf: waar is dat nou toch goed voor?”

Wat mist u op Texel?

“Hoewel ik eind vorig jaar ben gestopt met tennissen, vind ik het jammer dat er geen overdekte tennisbaan op Texel is. Vroeger was die er wel in De Koog, maar daar moest een kartingbaan komen. Nu is die hal volgens mij al jaren niet meer in gebruik. Zonde!”

Jan draagt Frans Lugtmeijer voor als kandidaat voor deze rubriek in een volgende editie. “Frans zingt net als ik in het koor. Nadat hij jarenlang op Texel woonde, verhuisde hij op een bepaald moment naar Friesland. Binnen een jaar was hij weer terug.”

Tekst & foto: Pepijn Dros